Voor Mira

Sommige kinderboeken blijven je voor altijd bij. Where the wild things are (vertaald als Max en de Maximonsters)van Maurice Sendak is er zo één. Ik heb het boek jammer genoeg pas leren kennen toen ik zelf al moeder was. Dat had precies het boek geweest waar ik als tekenend kind in had kunnen verdwalen. 

Sendaks figuren zien eruit alsof ze altijd bestaan hebben. Hij heeft ze gewoon zichtbaar gemaakt. Hij toont de wilde binnenkant van de opstandige kleuter door hem een wolvenpakje aan te meten.

Wie vindt het tegenwoordig raar dat een baby een dierenpakje draagt? Wij omarmen met zijn allen de eigenzinnige kleuter, meer dan men dat in de jaren vijftig of zestig zou gedaan hebben.

Als mijn kleindochter haar tanden laat zien en wild gromt wanneer ze iets niet wil, steelt ze mij hart. Al kan het zeer vermoeiend zijn een recalcitrant kind ook grenzen bij te brengen, wij zijn toch stiekem trots op deze blijk van weerbaarheid, persoonlijke visie en sterke wil.

Het verhaal van Sendak helpt zowel ouders als de kinderen die de grote wereld gaan instappen om de grens tussen onafhankelijkheid en veiligheid te verkennen. Ik denk dat de tijd rijp is voor Mira en haar oma om dit boek uit de kast te halen.