Vreemd vertrouwd

Soms is het vreemd wat er uit mijn pen vloeit. Een beeld dat tegelijk ongekend en vertrouwd is. Het hert in mij? Geciviliseerd, met een beschaafd jasje aan. Zoals alle Victoriaanse dieren. Engels dus. 

Ik vond het toevallig terug in een reisdagboek en het weerzien verraste me aangenaam.

(Z)onder woorden?

Al tekenend en spelend probeer ik het leven dat ik wil leiden, vorm te geven. 

Ik laat de figuren uit mijn handen geboren worden. Het is alsof die wezens al ergens bestaan nog voor ze op mijn papier verschijnen en ik ze gewoon tevoorschijn moet trekken. Eens ze er zijn - zichtbaar zijn - kan ik er mee communiceren.

Als ik ze lang en intens aankijk, kan ik te weten komen wat hen drijft, wat ze denken, wat hun diepste verlangens zijn. Daarin oefen ik me. Ik vraag me namelijk af of ik in staat ben dat wat er in de diepere lagen in mijn tekeningen gebeurt ook in woorden om te zetten.

Er word geplaagd door een voortdurende angst triviaal te zijn. De diepte van de tekening teniet te doen door de beperkingen van mijn taal. De fantasie te beperken tot die ene mogelijkheid (van de vele) die ik gekozen heb. 

Van waar toch de behoefte om toch tekst toe te voegen? 

Waarom niet gewoon de tekening laten zijn en de toeschouwer zelf laten invullen? 

Waarom deze tekst en geen andere?

Lang leve de kracht van woord en beeld!

De introductie van kleuren

Deze haas met een nieuw, (voorlopig) vlekkeloos pakje staat klaar, als bij het begin van een nieuw schooljaar: nog een beetje onbehaaglijk in de schijnwerpers. Hij gaat wel performen, let op mijn woorden! 

Het nieuwe jaar is dus begonnen. Goed ingezet in mijn geval want ik ben aan het schilderen. Met grote kwasten en op een op een papier dat toch wat groter is dan het gebruikelijke A4-tje of het postzegelformaat van mijn stempels. De schilderijen zijn nog niet rijp voor het internet, het zijn vingeroefeningen. Ik baseer me op een werk van Robert Delaunay. Ik tracht het te kopiëren als een vingeroefening. De intense kleuren maken me gelukkig. De ene kleur laat de andere spreken. De wetten van de kleurenleer openbaren zich al doende aan mij. Als de donkerte van de winter je parten speelt, kan ik je dit sterk aanbevelen. De zon komt zomaar binnen geschilderd.