dinsdag 27 oktober 2015

Voor Mira

Sommige kinderboeken blijven je voor altijd bij. Where the wild things are (vertaald als Max en de Maximonsters)van Maurice Sendak is er zo één. Ik heb het boek jammer genoeg pas leren kennen toen ik zelf al moeder was. Dat had precies het boek geweest waar ik als tekenend kind in had kunnen verdwalen. 

Sendaks figuren zien eruit alsof ze altijd bestaan hebben. Hij heeft ze gewoon zichtbaar gemaakt. Hij toont de wilde binnenkant van de opstandige kleuter door hem een wolvenpakje aan te meten.



Wie vindt het tegenwoordig raar dat een baby een dierenpakje draagt? Wij omarmen met zijn allen de eigenzinnige kleuter, meer dan men dat in de jaren vijftig of zestig zou gedaan hebben.

Als mijn kleindochter haar tanden laat zien en wild gromt wanneer ze iets niet wil, steelt ze mij hart. Al kan het zeer vermoeiend zijn een recalcitrant kind ook grenzen bij te brengen, wij zijn toch stiekem trots op deze blijk van weerbaarheid, persoonlijke visie en sterke wil.

Het verhaal van Sendak helpt zowel ouders als de kinderen die de grote wereld gaan instappen om de grens tussen onafhankelijkheid en veiligheid te verkennen. Ik denk dat de tijd rijp is voor Mira en haar oma om dit boek uit de kast te halen.







maandag 26 oktober 2015

Alle dagen waterlelies

Afgelopen zomer verbleven we een paar weken in Lucca. Ik ging er regelmatig schetsen in de botanische tuin. Steeds hetzelfde onderwerp. 

Omdat ik meestal teken uit het hoofd is het noodzakelijk om mijn beeldenarsenaal uit te breiden door af en toe terug te keren naar de oorsprong; om vormen opnieuw te ontdekken, af te tasten en eigen te maken. Als ik naar de schetsen kijk, ben ik meteen weer in Italië. Wat een rust ervaar je als je planten tekent! Wonderlijk. 

Uit puur heimwee ben ik vorige week hier in het Vordensteinpark waterlelies gaan tekenen. Alsof ik op vakantie was.



 






maandag 19 oktober 2015

Het Hamiltoncomplex


























Een tijdje geleden zag ik Het Hamiltoncomplex in HETPALEIS. Ik was erg onder de indruk van de intensiteit van de voorstelling en de krachtige beelden. 

13 meisjes van 13 en een bodybuilder in een theaterstuk dat gegroeid is uit een repetitieproces met Lies Pauwels. Het levert een complex verhaal op over de wereld waarin jonge meisjes vandaag opgroeien. Misschien niet de perfecte voorstelling; maar wel een die sterk blijft hangen.

Ik herinnerde me plots bijzonder levendig wie ik zelf was op die leeftijd: een puber met verwarrende gevoelens en hevige verlangens, met een gigantische wil om uit te dagen en mezelf te tonen. 

Het meest werd ik ontroerd door de sterke man die heel teder met een meisje danste. Eigenlijk ook een soort Beer en Vlinder. 

zaterdag 17 oktober 2015

Van de schoonheid en de troost

























Soms, een enkele keer, 
met heel veel moeite en voornamelijk toevallig, 
lukt het iemand 
om met beide armen zijn verdriet te omvatten. 
Hij tilt het op 
Laat de deur niet op slot zijn nu.. 
Hij duwt hem open met zijn knie 
en loopt met grote breedsporige passen naar buiten. 
Kijk uit! roept hij 
want het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan kijken, 
en doorzichtig is het nooit. 
Ver weg, in een sloot of op een drassige plek 
onder populieren 
of achter een scheve schutting tussen autobanden, 
speelgoed, resten van een vuur, 
gooit hij het neer

en fluitend loopt hij terug naar huis.

Toon Tellegen, 
Uit "Als wij vlammen waren", 
Querido Amsterdam 1996






woensdag 14 oktober 2015

IJsvogel

























Afgelopen week heb ik een ijsvogel over het water zien scheren. Ik moest letterlijk naar adem happen. Lichtblauw, hemelsblauw, kobaltblauw, donkerblauw, en alle tinten blauw daartussen.Onder bepaalde lichtval zie je soms een groenige waas. Rode poten, oranje borst en buik, witte vlakken op de kin en in de nek, zwarte snavel, klein, schielijk. Een blauwe flits.
Een ijsvogel is niet zomaar een vogeltje. Het is eigenlijk een vliegend juweel. Voor mij staat hij symbool voor doelgericht handelen.
Met een gigantische kracht doorklieft hij het water om een vis te vangen en schiet dan weer uit het water omhoog met zijn prooi in zijn bek.

One of us

























He looks so familiar?
Do you think he might be one of us?
Well, who knows?

woensdag 2 september 2015

Mister Hare


Mr Hare at the pier in Hastings

Mr Hare at Dungeness - Prospect Cottage
Mr Hare on the Sussex Downs
Mr Hare on the Sussex Downs
Mr Hare at Dungeness

Mr Hare in Saint Mary's Church at Rye
Mr Hare in a Sussex garden






donderdag 2 juli 2015

De waterschildpad van Lucca





Het is geen geheim dat ik een grote liefde heb voor dieren. Sinds ik figuren verzamel voor de zandspel-praktijk heb ik een vrijgeleide en een professionele reden om miniatuurdiertjes aan te schaffen. 

Het is een gewoonte geworden om in elke stad die ik bezoek de speelgoedwinkel binnen te stappen en de collectie Schleich-figuren te onderzoeken op prachtexemplaren. In Berlijn kocht ik een zwaan met gespreide vleugels, op de vlooienmarkt vorig jaar in Lucca bood ik af op de koningspinguin. Deze keer was het de waterschildpad die mijn hart gestolen had. 


donderdag 26 maart 2015

On the Sussex Downs




































Over the downs there were birds flying,
Far off glittered the sea,
And toward the north the weald of Sussex
Lay like a kingdom under me.

I was happier than the larks
That nest on the downs and sing to the sky,
Over the downs the birds flying
Were not so happy as I.

It was not you, though you were near,
Though you were good to hear and see,
It was not earth, it was not heaven
It was myself that sang in me.

Sara Teasdale 
(1884 – 1933)



zaterdag 21 februari 2015

Mira en Zoï

























Inspiratie voor deze tekening is mijn kleindochter van anderhalf. Vorige week liepen we samen: haar mama, Mira, de hond Zoï en ik, in een donker sparrenbos. We hadden behoefte aan frisse lucht na het bezoek aan ons geliefde grootmoeke in het bejaardentehuis dat bij dat bos hoort.

"Zawie!", riep Mira zwaaiend met een iets te lange stok. Zij en de hond leven in een wereld die zich wat onder onze ooghoogte afspeelt. Van op een afstandje keken Eva en ik gebiologeerd naar dat ontdekken van de dingen; naar dat samenspel van hond en kind. Mira vergeet ons en wandelt doelgericht, als een zelfstandig mensje op twee benen, tussen de bomen; iets wat me diep ontroerde. 

Aan mijn tekentafel ontvouwen zich even later op het papier De Avonturen van Mira en Zoï.

vrijdag 20 februari 2015

Parallelle werelden


















In De Standaard van 19 februari las ik dat er mensen zijn die zich parallelle werelden dromen. In die mate zelfs dat het problemen kan veroorzaken in het dagelijks leven.

Hoe heerlijk moet het zijn, nadat je lamgeslagen bent door het nieuws van de dag, voor jezelf een rol te fantaseren als held. En met die nieuw verworven identiteit op avontuur te gaan in de overzichtelijke wereld die je er zelf bij verzonnen hebt! 

Ik beken, ik ben graag een van hen. 

donderdag 19 februari 2015

Whale Story






















Once upon a time, O my Best Beloved, there was a Whale, and he ate fishes. He ate the starfish and the garfish, and the crab and the dab, and the plaice and the dace, and the skate and his mate, and the mackereel and the pickereel, and the really truly twirly-whirly eel. All the fishes he could find in all the sea he ate with his mouth--so! Till at last there was only one small fish left in all the sea, and he was a small 'Stute Fish, and he swam a little behind the Whale's right ear, so as to be out of harm's way. 

Then the Whale stood up on his tail and said, 'I'm hungry.' And the small 'Stute Fish said in a small 'stute voice, 'Noble and generous Cetacean, have you ever tasted Man?'
'No,' said the Whale. 'What is it like?'
'Nice,' said the small 'Stute Fish. 'Nice but nubbly.'

(Uit: Just So Stories, Rudyard Kipling)

Vogelen


maandag 16 februari 2015

Schetsboek


















Het project A paper a day van Kunstwerkt zet me aan om bewuster met mijn schetsboek om te gaan. Het stimuleert me om nog meer uit mijn schetsen te halen. Onderweg naar zee teken ik met mijn boekje op schoot. 's Nachts als ik wakker word, neem ik in plaats van een leesboek mijn schetsboek ter hand. Ik werk mijn schetsen iets meer uit dan gewoonlijk en zoek naar gevoeligheden in de lijn. De tekening geldt nu niet enkel als voorstudie, maar evolueert naar iets wat op zich kan staan. 

Ik merk ook dat de tijd vertraagt alsof ik op vakantie ben. Wanneer we op reis zijn en tv en internet achterwege blijven, creëert dat zeeën van tijd. Wanneer ik in mijn schetsboek verdiept ben, komt er ruimte in mijn hoofd en in mijn hart. Ruimte om te fantaseren en tijd om mijn vaardigheden aan te scherpen.


zaterdag 14 februari 2015

A paper a day


















Kunstwerkt nodigt iedereen die zin heeft uit elke dag een tekening te maken en die op te sturen naar info@kunstwerkt.be. Een fantastisch initiatief, want enkel door elke dag te tekenen verwerf je je eigen beeldtaal en ga je het medium beheersen. Ik vond het een moeilijke beslissing uit al die dingen die ik dagelijks maak datgene te kiezen wat geschikt is voor deze 'wedstrijd'. Ik heb het al moeilijk met het gegeven wedstrijd in het artistieke domein. Wie kan er het best tekenen? Wat is mijn beste tekening? Doe je mee als je weet dat je niet de beste zal zijn? Dat weerhoudt mij van het tekenen van wat diep in mezelf opborrelt en gewoon daar moet zijn. De dagboektekeningen die ik dagelijks voor mijn man maak zijn voor hem bedoeld en als ik ze teken met een ander publiek voor ogen, dan pleeg ik verraad aan de authentieke bedoeling ervan. 

Ik kies daarom elke dag een blad uit mijn schetsboek waarin ik dagelijks mijn vingeroefeningen maak voor de volgende tekeningen. 

woensdag 21 januari 2015

Vreemd vertrouwd

























Soms is het vreemd wat er uit mijn pen vloeit. Een beeld dat tegelijk ongekend en vertrouwd is. Het hert in mij? Geciviliseerd, met een beschaafd jasje aan. Zoals alle Victoriaanse dieren. Engels dus. 

Ik vond het toevallig terug in een reisdagboek en het weerzien verraste me aangenaam.

zondag 18 januari 2015

(Z)onder woorden?

























Al tekenend en spelend probeer ik het leven dat ik wil leiden, vorm te geven. 
Ik laat de figuren uit mijn handen geboren worden. Het is alsof die wezens al ergens bestaan nog voor ze op mijn papier verschijnen en ik ze gewoon tevoorschijn moet trekken. Eens ze er zijn - zichtbaar zijn - kan ik er mee communiceren.

Als ik ze lang en intens aankijk, kan ik te weten komen wat hen drijft, wat ze denken, wat hun diepste verlangens zijn. Daarin oefen ik me. Ik vraag me namelijk af of ik in staat ben dat wat er in de diepere lagen in mijn tekeningen gebeurt ook in woorden om te zetten.
























Er word geplaagd door een voortdurende angst triviaal te zijn. De diepte van de tekening teniet te doen door de beperkingen van mijn taal. De fantasie te beperken tot die ene mogelijkheid (van de vele) die ik gekozen heb. 
Van waar toch de behoefte om toch tekst toe te voegen? 
Waarom niet gewoon de tekening laten zijn en de toeschouwer zelf laten invullen? 
Waarom deze tekst en geen andere?





vrijdag 2 januari 2015

De introductie van kleuren






































Deze haas met een nieuw, (voorlopig) vlekkeloos pakje staat klaar, als bij het begin van een nieuw schooljaar: nog een beetje onbehaaglijk in de schijnwerpers. Hij gaat wel performen, let op mijn woorden! 

Het nieuwe jaar is dus begonnen. Goed ingezet in mijn geval want ik ben aan het schilderen. Met grote kwasten en op een op een papier dat toch wat groter is dan het gebruikelijke A4-tje of het postzegelformaat van mijn stempels. De schilderijen zijn nog niet rijp voor het internet, het zijn vingeroefeningen. Ik baseer me op een werk van Robert Delaunay. Ik tracht het te kopiëren als een vingeroefening. De intense kleuren maken me gelukkig. De ene kleur laat de andere spreken. De wetten van de kleurenleer openbaren zich al doende aan mij. Als de donkerte van de winter je parten speelt, kan ik je dit sterk aanbevelen. De zon komt zomaar binnen geschilderd.