zondag 28 december 2014

De haas houdt van een beetje eenzaamheid

Er is weer een fijngevoelige haas geboren in mijn atelier. 
Ik stempel hem op een blad en kijk wat hij nodig heeft: 
een schaar, planten, een paddestoel, een landschap, de leegte. 
De haas houdt van de verte. 
Met de schaar kan hij wat te veel is wegknippen. 

Het is wonderlijk weer eens vast te stellen hoe mijn figuren me de weg naar het vervolg wijzen. Ze hebben een eigen dynamiek, karakter, stem en verhaal. Het is mijn taak mijn oren en ogen te gebruiken om daar achter te komen. Daartoe moet ik zo veel mogelijk in mijn atelier zijn.







zondag 30 november 2014

De kick



  
"Het was de kick om iets te maken wat eerst nog niet bestond", lees ik in Het Element van Sir Ken Robinson en Lou Aronica. Matt Groening, schepper van The Simpsons is hier aan het woord. Hij is een van de mensen die door Ken Robinson geïnterviewd werden over hun succes in het leven. 

Het Element is het punt waar natuurlijk talent en persoonlijke passie elkaar ontmoeten. Als mensen in hun element zijn, zijn ze het meest zichzelf, het meest geïnspireerd en halen ze het beste uit zichzelf. Als je je Element hebt gevonden, ervaar je volledige voldoening, en dus rijkdom en succes in je leven. 

Dit boek is een lofzang op de adembenemende diversiteit van menselijke talenten en passies en ons buitengewoon potentieel voor groei en ontwikkeling. Op zijn eigen bevlogen manier zet Robinson de lezer aan tot denken en inspireert hij iedereen om het Element te vinden.

Vaak lag ik als kind in bed te woelen, want zelfs in het donker van mijn kamertje kwamen er figuren tevoorschijn die waarschijnlijk nog nooit iemand gezien had. Als ik ze niet tekende, waren ze voor altijd verloren. Dat vond ik echt erg. Dat is nog steeds een verslavende drijfveer iets geboren te laten worden wat er eerst niet was. En dan met enige verbazing toe te kijken hoe die figuurtjes hun eigen gang gaan. 

maandag 24 november 2014

Liefde voor Beer











































Soms ga ik eens terugbladeren door mijn dagboek. November 2010 was een vruchtbare periode, gekleurd door mijn liefde voor Beer en voor Engeland.

Josdag








































Vandaag zou Jos 97 worden. Hij was de Olifant in mijn getekend dagboek.







vrijdag 21 november 2014

Gevleugelde vissen






















Meer stempels gesneden vandaag. De ijsbeer vroeg om een ander landschap: "Graag iets met een Japans tintje."  
Het water oogt misschien wat stijfjes maar contrasteert daardoor mooi met de beweeglijke vissen. Die zijn ontstaan in mijn dromen. Soms heb ik de behoefte vissen in de lucht te laten vliegen/zwemmen; dat kan perfect met deze versie. 
Dat beeld van vissen buiten hun natuurlijk element kom je wel vaker tegen in afbeeldingen (niet alleen bij mezelf of René Magritte). Dat fascineert me. Misschien is het wel een voorstelling van de vrijheid en de onbegrensde mogelijkheden van de fantasie. 



donderdag 20 november 2014

De meesterverteller

Vlinder mag Beer altijd vragen voor te lezen.
Ook op stille dagen.

















Op 23 december gaat Het vertrek van de mier in première in HETPALEIS in een regie van Guy Cassiers. Het is een toneelbewerking van het gelijknamige boek van Toon Tellegen. De grote vraag is: Wat gebeurt er met je als een vriend weggaat en jij achterblijft?  Cassiers: "Het wordt een feest van verschillende gedachten. Ondanks het feit dat er iets ontbreekt gaat er op nieuwe manieren gecommuniceerd worden. In de verschillende talen die dieren alle meebrengen."

Tellegen is zonder twijfel de man die de volwassenen goesting gaf om elkaar voor te lezen. Ik mag dat ritueel graag ondergaan. Ik kruip na het intieme moment van geestelijke uitwisseling als een verlicht mens tussen de lakens. Ook soms lichtelijk verward, dat moet ik toegeven. Tellegen slaagt er telkens weer in je een ander standpunt te laten innemen tegenover wat je dacht van binnen en vanbuiten te kennen. Het gaat over de macht der gewoonte. Over twijfels. Het gaat over hoopgevend delen en over deugddoende eenzaamheid of over de uitvoering van het onmogelijke.  

Mijn favoriete boek is Midden in de nacht. Of misschien wel De Almacht van de Boktor.Hoewel Het wezen van de Olifant me ook erg aangrijpt. Ik mag hier zeker niet nalaten de Eenzaamheid van de Egel vermelden als een ander hoogtepunt. 



Beer blijft het antwoord (voorlopig) schuldig.

De sleutel tot geluk.






woensdag 19 november 2014

L' Enfer ce n' est pas toujours les autres

Bestaat de ijsbeer nu pas echt?

Hoe meer ontmoetingen, hoe completer het zelfbeeld?

Wat gebeurt er met je als je samen kijkt?

dinsdag 18 november 2014

Ik word gezien, dus ik besta

"Hoe waar was het dat men door anderen gezien moet worden om zeker te zijn van het bestaan". 

Dit zijn de woorden van een personage uit het boek Obsessie (Possession) van A. S. ByattIn Playing and Reality van mijn held Donald Winnicott is hoofdstuk 9 gewijd aan de spiegelrol van de moeder en de familie in de ontwikkeling van een kind. Boeiend! Het onderwerp interesseert me omdat ik me in mijn werk met kinderen wil gaan toespitsen op het thema faalangst.
Zo word ik via verschillende wegen geleid naar het werk van een andere  psychoanalyticus: Lacan. In zijn  spiegeltheorie benadrukt hij de noodzakelijke aanwezigheid van de ander opdat men zich kan kan spiegelen en erkend weet. Rings a bell!

Waarom is het niet voldoende om gewoon, dag in dag uit, in mijn eentje te buffelen in mijn atelier? Wat is het verschil tussen een tekening in mijn lade en datzelfde werk in een tentoonstelling of op het internet? Bestaat het werk pas als het gezien wordt? En wat maakt ons zo streng voor onszelf?


Wie ben ik als er niemand kijkt?








maandag 17 november 2014

Vormen vormt vorm


Hoe communiceer ik op het internet? Wordt het een website, Facebook of een blog? Wanneer klopt de vorm met de inhoud? Welk verhaal vertel ik? Wat toon ik en wat houd ik in de kast? 

Het witte blad

Ik teken elke dag. Dat gaat moeiteloos, meestal toch. Maar een vorm om daarmee naar buiten te komen, laat zich niet vastleggen. Hoe komt het dat ik niet kan kiezen? Kiezen is verliezen... Ik hou van de vele mogelijkheden. Maar niks doen is nog meer verliezen.

Mijn tekeningen zijn illustratief. En toch ... een boek maken, lukt me niet. Illustreren van andermans werk ook niet. Er zitten te veel verhalen en vooral beelden in mijn eigen hoofd en ze staan te dringen om getekend te worden. Mijn atelier is mijn vrijplaats: daar kan en mag ik alles. want ik ben er het scheppende opperwezen: een god. Als ik een reeks werken klaar heb, stel ik tentoon. Maar wat doe ik in de tussentijd? Wanneer mensen denken dat je niks doet omdat ze er niks van zien?

Ik wil alles weten

Mijn verouderde website heb ik een paar dagen geleden van het internet gehaald zodat ik gedwongen word aan een nieuwe vorm te werken. Dat vormproces laat ik via een blog verlopen, heb ik zonet besloten.

Ik wil op die blog ook plaats maken voor mensen die me fascineren en beïnvloeden. Vandaag was dat www.grafixx.be, een kennismaking met jong talent die me dwingt tot het nemen van een directe beslissing. Ik bewonder het werk van deze getalenteerde durvers. Ze doen het gewoon, bedenk ik. Ik val op de tekeningen van Ward Zwart. Ze zijn vloeiend en direct. 
The Big Draw: De snapshot-achtige tekeningen en zelf uitgegeven comic-zines van Ward Zwart (°1985) zitten vol suggesties voor mogelijke verhalen. Toch dringt hij nooit zelf een plot op. Zo creëert hij een sfeer die vluchtige gevoelens en gedachten vangt, zonder ze te breken. Subculturen, natuur, verval en melancholie spelen de hoofdrol in zijn oeuvre. Dat spreekt me aan.
Ook ik houd ervan het verhaal en de onderliggende betekenissen open te laten. De kijker zelf te laten invullen.

Dus vanaf nu: geen angst meet meer voor de blanco pagina op het internet. Laat de beestjes maar los!